درد عشقی کشیدم که مپرس - غزل شماره 270 دیوان حافظ

در عشقی کشیده ام که مپرس        زجر هجری چشیده ام که مپرس

گشته ام در جهان و آخر کار             دلبری برگزیده ام که مپرس

آن چنان در هوای خاک و درش         می رود آب دیده ام که مپرس

من به گوش خود از دهانش دوش       سخنانی شنیده ام که مپرس

سوی من لب چه میگزی که مگوی        لب لعلی گزیده ام که مپرس

بی تو در کلبه گدایی خویش              رنج های کشیده ام که مپرس

همچو حافظ غریب در ره عشق         به مقامی رسیده ام که مپرس